من دختری 23 ساله هستم
در شرف گرفتن طلاق از نامزد خود هستم،به دلیل عدم تفاهم اخلاقی و رفتاری
حرف فامیل،حرف خانواده اذیتم میکنه.با خودم که حرف میزنم میتونم خودمو قانع کنم که چرا همچین تصمیمی گرفتم.اما از نظر هیچکس دلیلام قانع کننده نیست
من به این فرد علاقه ای ندارم و این نداشتن تفاهم اخلاقی و رفتاری این موضوع رو تشدید میکنه.
از لحاظ عاطفی منو تحریک میکنه.و همش عذاب وجدان دارم.میگه منو دوست داره و من دلشو شکستم.حتی پدرشون هم این موضوع رو در جلسه ای مطرح کردن
در برابر حرف آدمای اطرافم سکوت میکنم.و چون این خواسته ی منه از همه طرف تحت فشارم
دل من هم شکست.این تصمیم برای من هم خیلی سخت بود.من دخترم و تو این جریان من آسیب و صدمه ی بیشتری دیدم و می بینم.اما چون خواسته و تصمیم منه کسی به این اهمیت نمیده.
خیلی با خودم کلنجار میرم و خودمو قانع میکنم که سختی الان بهتر از سختی و عذاب تو آینده ست.چون ما دوتا واقعا انتخاب مناسبی برای هم نیستیم
این عذاب وجدان،این حرفای اطرافیان و نیش و کنایه هاشون، آزارم میده.سکوت خودم و حرف نزدنم واینکه خب حرف بزنم،چی بگم.نمیدونم.نمیدونم.چه کنم؟