از دست دادن فرصت شغلی
سلام روزتئن بخیر …. من مشکلی که دارم اینه که خیلی زود تسلیم میشم چیزایی که به سختی بدست اوردم رو راحت از دست میدم
صبرم در برابر ناملایمات کمه و تا حدی کمالگرا هم هستم…. مسئله ای که من دارم بر میگرده به اینکه قدر زحمتایی که کشیدم رو نمیدونم…
بعضی وقتا خیلی تلاش میکنم تا کاری رو انجام بدم و وقتی انجامش هم میدم اون احساس رضایت رو ندارم و زود تسلیم میشم و حاصل زحمتامو از دست میدم و فقط به گفتن این جمله بسنده میکنم که این کارو دوست ندارم یا اون کاری نیست که دلم بخواد ادامش بدم…
قبلا حق التدریس بودم برای رسیدن به موقعیت شغلی بهتر کارم رو تغییر دادم و شدم مسول یه واحدی تو یه موسسه… به مدت ۱ سالو نیم اونجا مشغول بودم خیلی براش زحمت کشیده بودم در واقع اون بخش رو خودم راه اندازی کرده بودم ولی در نهایت فشار کاری و روانی زیاد باعث شد که استعفا بدم …
بعد از اون به واسطه تجربه کار قبلیم یه فرصت شغلیه دیگه بهم پیشنهاد شد، از رو ناچاری و اینکه فعلا وضع همینه قبولش کردم ۴ ماه بطور مداوم و هر روز کلاسای اموزشیش رو شرکت کردم ولی به محض دعوتم برای شروع کار انصراف دادم…
چون کارش خیلی پایینتر از سطح کار قبلیم بود و شب کاری داشت … احساس کردم این موقعیت مناسبم نیست …الان ۲ ماه از اون داستان میگذره و احساس میکنم دارم فرصتامو از دست میدم… الان تو خونم زبان میخونم…مطالعه میکنم …برنامه برای ادامه تحصیل در مقطع دکتری دارم… ولی احساس میکنم توقعات من باواقعیت زندگی مطابق نیست…
چند وقتیه فکر میکنم شاید بهتر باشه با کارفرمام تماسی بگیرم و بگم که یه فرصت دیگه بهم بده و برگردم سر همین کار …
چون زمان که میگذره و ممکنه پشیمون بشم…. نمیدونم چیکار کنم؟ احساس میکنم هنوز نمیتونم برای زندگیم تصمیم بگیرم …اون حس استقلال رو ندارم چون به هر حال هر کاری رو بخوای انجام بدی ، هر کلاسی رو بخوای ثبت نام کنی، هر خرید کوچیکی لازمش اینه که پول داشته باشی …دلم نمیخواد تو سن 31 سالگی از پدرو مادرم درخواست کنم هر چند که دریغ نمیکنن…. کم کم دارم پشیمون میشم که چقد سریع نه میگم به همه چی… تبعاتشو در نظر نمیگیرم ….هنوزم احساس میکنم خودم رو کامل نمیشناسم …اینکه دنبال چی هستم و چی میخوام … واسه همین هر فرصت شغلی که به پستم میخوره قبول میکنم ولی در نهایتش نارضایتی از اون کار باعث میشه ادامش ندم…ممکنه راهنماییم کنین…ممنون
با سلام خدمت شما
در پژوهشی مشخص شده است که علاوه بر هوش پنج عامل شخصیتی که عبارتند از : پشتکار، تحمل شکست، پیگیری علائق، خود کنترلی و کنجکاوی در موفیقت فرد در زندگی بسیار اهمیت دارد. به نظر می رسد که مسئله شما مربوط به یکی از این عوامل است که با مصاحبه بالینی و تست مشخص می شود و همچنین شما احتمالا دچار افت انگیزش نیز می شوید که لازم است مهارت هایی را آموزش ببینید . روانشناسان کانون مشاوران ایران در این زمینه می توانند کمکتان کنند ۸۸۴۲۲۴۹۵
عرض سلام و احترام. من دختری ۲۷ ساله هستم.فوق لیسانس مدیریت از دانشگاه تهران با معدل هجده ونیم.دوساله که فارغ التحصیل شدم. بهمن ماه سال پیش از طرف یکی از دوستان برای کار به یه جای نیمه دولتی معرفی شدم و بعد از مصاحبه قبول شدم.کاری که کامله مرتبط با رشته من بود با حقوق و ساعت کاری عالی.همون چیزی که همیشه تو رویاهام بود.خیلی خوشحال بودم.یک هفته اول کاری خیلی خوب بود، ولی بعد از اون نمیدونم چی شد که یدفعه دچار وسواس فکری شدم،از اشتها افتادم و افسردگی شدید گرفتم به طوری که دیگه توان راه رفتن نداشتم،محیط کاری خیلی خوب و همکارای خوبی داشتم ولی روز به روز وضع من بدتر میشد و کاملا از زندگی سیر شدم ،مدام گریه میکردم ولی اصلا دلیل این حالم و نمیدونستم،خیلی ازخدا کمک خواستم،هر روز صبح موقع سر کاررفتن با استرس و شکم درد از خواب بیدار میشدم و شبها کابوس و بیخوابی..من قبل از این دختر شاد و آرومی بودم.تصمیم گرفتم که دیگه نرم سر کار ولی با این موقعیت کاری چیکار کنم،خانوادم خیلی خوشحال بودن که من میرم سر کار .یک ماه و نیم صبر کردم ولی حالم بد و بدتر میشد از لحاظ روحی..گریه هام بیشتر میشد.بعد از این خانوادم خیلی ناراحت بودن که من نمیرم سرکار مخصوصا پدرم که انگار یه اتفاق بدی تو خونه ما افتاده،خلاصه رفتم پیش روانپزشک و با دارو حالم خوب شد. ولی بعد از گذشت ۴ ماه از اون قضیه پدرم هنوز ناراحته میگه چقدر کار اشتباهی کردی و وقتی این حرفا رو میزنه مت مدام گریه میکنم.اصلا من و درک نمیکنن. از لحاظ مالی متوسطیم و پدرم بازنشسته هستن و به پول من احتیاجی نداریم آنچنان .من به والدینم احترام میزارم و اونا همیشه گفتن که من و خیلی دوست دارن ولی من همش احساس گناه میکنم چون پدرم به من میگه کار به این خوبی رو ول کردم و خیلی ناراحته..کمکم کنید. واقعا نمیدونم چیکار کنم..آیا کار اشتباهی کردم؟
در این مرحله بهترین کار بوده و هیچی جای سلامتی شمارو نخواهد گرفت . ولی وسواس فکریو با رفتاردرمانی و در نزد یک مشاورروانشناس مجرب ادامه بدید …چون میتونید با رفتاردرمانی هم زندگی آرامی داشته باشید و هم کارتونو ادامه بدید
در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
دفتر قیطریه:
۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸ خط ویژه