ایا به زندگی مشترک خود ادامه دهم یا نه

با سلام
دو سال هست با شخصی دانشجو عقد کرده ام. همسرم شخصی لجباز و اخلاق های بچگانه دارد. بعد از کلی اصرار من و خانواده ام کمتر از یک ماه است که به سر کار رفته و تا الان نیز خرج منو خانواده ام میدادن. ایشون پشتوانه مالی از طرف خانواده اش نداره و کلی با سختی یک لپ تاپ تهیه کرد که این هفته که به منزل ما آمدتقریباً بعد از دوماه به دیدن من اومد.سر موضوعی با هم بحث کردیم. ایشون عصبی شد و لپ تابش رو شکوند. بعدم گوشیش شکوند اونم در منزل پدر من و جلو مادر من. و بعد هم رفت. حالا خانواده ام میگن بهتره از هم جدا بشین. ممکنه در آینده به من هم آسیب برسونه و با این آدم عصبی نمیشه زندگی کرد. نظر شما چیه؟
تشکر

سلام.۶سال قبل با عشق با همسرم ازدواج کردم خودم اهل یه کلانشهرم وشوهرم اهل یکی از روستاهای استان خوزستانه.قبل از ازدواج قبول کردم که بعلت شرایط شغلیش به یکی از شهرهای دورافتاده و محروم کرمان بریم که بیش از هزارکیلومتر با خانوادم فاصله داره. اما الان با گذشت چندین سال تحمل شرایط اب و هوایی وفرهنگ پایین مردم اینجا برام خیلی سخت شده. باوجودییکه تحصیلات بالایی دارم اما اینجا اونقدر کوچیکه که شغلی برام نیست. ازطرفی خلق و خوی ایشان هم زندگی در اینجا رو برام سختتر کرده.با اینکه بهم علاقه داریم اما ازلحاظ شخصیتی و فرهنگی متفاوتیم اون زیاد اهل معاشرت نیست وهمیشه مشغوله کاره بطوریکه چندشغله است.ومن تقریبا همیشه تنهام.بسیار اقتصادیه واولویت زندگیش پس انداز کردنه.نسبت به رفت وامدم هم خیلی حساسه.من با خانواده همسرم روابط خوبی دارم اما شوهرم با خانوادم خوب نیست بهمین علت اونها کم بدیدنم میان وزمانی هم که بعداز چندین ماه به شهرم میرم تا خانوادم رو ببینم پول کمی بهم میده و به بهانه های مختلف(مثل اینکه نمیدونم کجا میری ومیای)دعوا راه میاندازه و همیشه با گریه برمیگردم.بهش پیشنهاد کردم به شهر من بریم و زندگی تازه ایی شروع کنیم اما گفت میخواد تاهمیشه همینجا بمونه درمورد خلق وخوش هم میگه من همینم ونمیخوام تغییرکنم.پارسال که پیش خانوادم رفته بودم علارغم اینکه بهم قول داده بوداما دوباره دعوا راه انداخت منم بهش پیشنهاد طلاق توافقی دادم و گفتم مهریه ام رو میبخشم چون این من هستم که تحمل اونجا رو ندارم درکمال تعجب قبول کرد اما وقتی برگشتم پشیمون شدم از عواقب طلاق ترسیدم اما اون میگه چون جلوی خانوادت حرف طلاق زدی و اونها هم قبول کردن(اونها گفتن هر تصمیمی که بگیرم حمایتم میکنند) پس باید جدا شیم ومیگه شاید چندسال دیگه دوباره بگی نمیتونم اینجا بمونم واونوقت مهریه هم بخوای پس بهتره الان تکلیفمون روشن شه حالا قراره چندماه دیگه توافقی جداشیم همش احساس گناه میکنم چون درابتدا بهش قول داده بودم اینجاروتحمل کنم وهم اینکه اولین بار من حرف جدایی رو زدم حس میکنم عمرم اینجا تلف میشه تردید دارم ونمیدونم طلاق کار درستی هست یانه؟درضمن من چندین جلسه مشاوره داشتم وایشون گفتن باید با همسرم مراجعه کنم امااون تمایلی نداشت و حتی زمانی که مشاور شخصا باهاش تماس گرفت تا مراجعه کنه گفت ازنظرش این زندگی تمام شده است و نمیخواد وقتش رو تلف کنه.زندگیم رودوست دارم وبرای ساختنش هردو سختی کشیدیم بهرحال احساس گناه میکنم چون این من بودم که جدایی رو مطرح کردم(اونموقع میخواستم بدونم که ایا اونقدر بهم علاقه داره که بخاطرم جابجا بشه وفکر هم نمیکردم موافق طلاق باشه) وهم اینکه این منم که تحمل اینجا رو ندارم اما مشاور گفت احساس گناهم بعلت عدم اعتماد بنفس من هست.حداقل کمکم کنید تا جهت درست رو انتخاب کنم.خیلی رنج میکشم.