جلوگیری از نابودی زندگی مشترکمان

چرادستش روبوس کردی طلاق وایسا زندگی کن روشونوکم کن توهم برای پدرشوهرت تولدبگیرمنم مثل توام ساده.باشوهرم دعوامیشه به اونامیگم کمکم کن نهگوبهم خنجرم میزنن برگشت به شوهرم گفت طلاقش بده ازاول رومیدیمو واعتمادمیکنیم همینه بایدبچسبیم به شوهره باخونوادشم سردباشیم

باسلام
من و همسرم پنج ساله که ازدواج کردیم.ازدواج ما سنتی بود.هردوتحصیلات عالیه داریم.زندگیمون از صفر شروع کردیم اون زمان شوهرم نه سربازی داشت و نه خونه و نه ماشین و نه پشتوانه مالی.من برخلاف میل خانواده با این فرد ازدواج کردم.بعد از ازدواج تفاوت فرهنگهامون اختلاف سنگینی بینمون بوجود اورد.من خودم ادم فوق العاده ساکت و سازگاریم واین عاملی بود که خانواده شوهرم که فامیل هم هستیم من را به عنوان کیس به شوهرم معرفی کنند منم که دورادور به اخلاق شوهرم شناخت داشتم وانسان شریف و خودساخته و مستقل بود بهش جواب مثبت دادم.منتها بخاطر یک سری مسایل که اسمش میذارن گربه دم حجله کشتن اختلاف بین ما افتاد.درطول کل دوران نامزدی هرشب و روز که باخانواده همسرمدبودم مدام جنگ و دعوا داشتیم.بی ادبی و دخالت و توهین از سمت خانواده ایشون..من همون موقع از شوهرم درخاست طلاق کردم ولی بمن گفت من دوستدارم نمیتونم ازت جدا بشم.چون من درقبال تمام بی ادبی ها سکوت کردم چون دلیلی نمیدیدم برای زندگی که خانواده همسرم بی تربیت هستند بجنگم وضع بحدی بود که هرشب و روز از شوهرم التماس جدایی داشتم.همسرم حرفم گوش نکرد تا الان که من پنج سال از زندگیم گذشته و تازه متوجه شده فرهنگشون از ما پایینتره.میگه دوست ندارم…این جمله منو به حدی ازار میده که هزار بار درروز خودم سرزنش میکنم چرا عمرم برای همچین ادمی تلف کردم..الان هم کهذ بحث طلاق پیش میکشیم هر کس از اعضای خانوادهامون یکی میگه داذم سکته میکنم یکی میگه من مطمانم میمیرم..یعنی توو وضعیتی هستیم اصلا نمیشه به طلاق هم فکر کرد چون با توجه به سنتهای خانواده هامون طلاق فوق العاده چیز بدیست.روابطمون فوق العاده سردشده.اصلا حرف نمیزنیم باهم.رابطه جنسی هم قطع کردیم.دور ازهم میخابیم.من خودم دانشجوی دکتراذهستم متاسفانه چون هرهفته مجبمرم رفت امد کنم سختمه انگیزه برام نمونده دانشگاهم خیلی سختگیرند وبرای حضور خیلی حساسند سرمتاهل بودنم کلی با استادم مشکل دارم وسر هرمساله ای سرکوفت متاهل بودنم میخورم.اونقد فشار درسیم زیاده که این دو باهم دارند منو از پا درمیارند.تا حدی که بانصراف فکر میکنم.بهمسرم میگم خاهش میکنم ازت اگر دلت شکسته بیا هردو کوتاه بیایم و پیش خانواده هامون دیگه نریم برای خودمپن زندگی کنیم و با محبت کردن بعم مساله رو.حل کنیم کدوذت رفع بشه اما اون میکه چهارسال بمن گفتی طلاق دلمو شکستی منم نمیخامت هرچند خودشم میدونه عامل دعواهامون چی بوده متاسفانه از من میخاد همیشه من کوتاه بیام سرمسایل مالی که هر چی اونا گفتند شد حالا سر این مسایل هم میگه تو نبایس غر هم میزدی.بلاخره دلشون شکسته.من جایی ندارم برم حتی پیش خانواده خودم.روابطم باشوهرم تیزهذو تار شده.بمن میکه برو روانشناس خودت درست کن.. . مشاور محترم من ازتون میخام فقط تعداد دخترانی که خاضرند به خاطر حفظ زندگیشون و اتمام دعواها وکشمکشها حتی خونه پدری خودشون نروند به من بگید که بدونم چه کار دیگه ای بایس میکردم برای این حفظ این زندگی خرابشده .ادم چقدر میتونه کوتاهذبیاد ادم چقدر میتونه دیکه خودش درنظر نگیره.من همون اول اتشخیص دادم این زندگی فرجام نداره همون نامزدی هم اگ جدا میشدیم مسالع ای نبود همون چند ماه اول.الان که دیگ بدتر,خانواده ها با طلاق ما مطمانم سر پدر و مادرامون بلایی میاد..من توو این وضعیتم چکار کنم.بامشاور دراین مورد سال گذشته صحبت کردم بمن گفت حتما جداشو .من چکار کنم.شوهرم بفرستم پیش روانشناس کخ افسردگیش رفع بشه؟