دزدی کردن بچه ها

چرا کودکان و نوجوانان دزدي مي کنند:

بچه ها در هر سني ، از پيش دبستاني تا نوجوان ، ممکن است به دلايل مختلف وسوسه شوند که دزدي بکنند.

بچه هاي خيلي کوچک بدون آنکه درک کنند بعضي چيزها هزينه بردار هستند و برداشتن آنها بدون پرداخت پول اشتباه است، ممکن است گاهي چيزهايي را بردارند و بدزدند.

بچه هاي مدرسه اي معمولاً مي دانند که نبايد بدون پرداخت پول چيزي آن را بردارند ، ولي اين کار را مي کنند زيرا خويشتنداري و خودداري کافي ندارند.

بچه هاي بزرگتر و نوجوانان مي دانند که نبايد دزدي کنند ، ولي ممکن است بخاطر جالب بودن و هيجان اين کار، يا بخاطر اينکه دوستانشان اين کار را مي کنند ، دست به دزدي بزنند. بعضي از آنها فکر مي کنند که دستشان رو نمي شود. زيرا به آنها کنترل بيشتري بر زندگي شان داده شده است ، و بعضي از نوجوانان از سر شورش و ياغيگري اين کار را مي کنند.البته دلايل پيچيده ديگري هم ممکن است در اين مورد نقش داشته باشند.

ممکن است بچه ها عصباني باشند يا دنبال جلب توجه باشند. رفتار آنها انعکاسي از استرس در خانه ، مدرسه يا در کنار دوستان است . بعضي از آنها بخاطر خشونت فيزيکي و رواني که بر آنها وارد مي شود ، دزدي مي کنند و در واقع اين عمل آنها فرياد درخواست کمک است.

در موارد ديگر، کودکان و نوجوانان دزدي مي کنند زيرا پول کافي براي خريد آنچه مي خواهند يا نياز دارند را در اختيار ندارند . براي مثال ممکن است اشيا يا اسباب بازي هاي گران قيمتي را بدزدند که پول خريدش را ندارند. در بعضي موارد نيز آنها دزدي مي کنند تا هزينه هاي اعتياد خود را بپردازند. دليل دزدي هرچه باشد ، والدين بايد ريشه اين رفتار را بيابند و مشکلات را از پايه حل کنند.
چه بايد کرد:

قدم اول: زماني که والدين پي بردند که بچه چيزي را برداشته است، به هيچ عنوان نبايد واکنش شديد نشان دهند. در آن لحظه بايد رفتاري مناسب و سنجيده از خود نشان دهند. بايد بکوشند آرامش خود را حفظ کرده و روشي منطقي اتخاذ کنند ، در غير اين‌صورت باعث احساس گناه و دلخوري در خود والدين مي‌‌شود و از طرف ديگر عزت نفس کودک را نيز به مخاطره مي‌‌اندازد. اعتراف خواستن از کودک و تهمت زدن به او در نزد ديگران، عملي بسيار غير عاقلانه و ناصحيح است.

زيرا با اين‌گونه روش‌ها به ندرت مي‌توان به ريشه اصلي و علت بنيادي مشکل پي برد. اين عمل غالبا به دروغگويي کودک يا ريختن آبروي او براي عملي که ممکن است هرگز تکرار نشود منتهي خواهد شد. پس بايد توجه داشته باشيم که وقتي پاسخ سوالي را مي‌‌دانيم، نبايد بخواهيم از کودک تحت فشار پاسخ مثبت بگيريم. اين کار مشکل دروغ گفتن را بر مشکل قبلي مي‌‌افزايد.

قدم دوم: همان موقع بايد رفتارش را به درستي نامگذاري کنيد. براي مثال نبايد برداشتن بي‌اجازه چيزي که متعلق به او نيست را امانت گرفتن بناميد، بنابراين به بچه‌هايي که مفهوم مالکيت را درک مي‌‌کنند بگوييد که برداشتن بي‌اجازه متعلقات ديگران کاري خلاف قانون است.

قدم سوم: بلافاصله رفتارش را اصلاح کنيد (اصلاح کردن يعني ايجاد نوعي جبران .) براي مثال کودکي که از مغازه کيک برداشته ، بايد به آنجا برگردد و کيک را به جايي که برداشته بگذارد (البته اگر دست خورده نشده است) يا اگر مغازه دار آن را پس نگيرد، پول آن را پرداخت کند. در اين گونه از موارد از بزرگ‌ترهايي که کودک از آنها چيزي را بر داشته است بخواهيد، از طرف کودک قول ندهند و عذرخواهي نکنند و نگويند که اين کار براي بچه‌ها طبيعي است.

اگر بچه پولي براي پرداخت آنچه که برداشته است، نداشت؛ والدين مي‌‌توانند به او قرض دهند و بعدا از پول ماهيانه او کم کنند يا بايد کاري در خانه (مثل شستن ظروف براي دو روز) انجام دهد تا پولي براي پرداخت آن به دست آورد. همچنين از فردي که از او چيزي دزديده است عذرخواهي کند. اين نکته اهميت دارد که کودک مسؤوليت رفتار نادرست‌اش را به عهده بگيرد.

قدم چهارم: براي اصلاح رفتار، مي‌‌توان از پيامد‌هاي طبيعي استفاده کرد . مثلا به کودکي که طي دوره بيماري سرماخوردگي ، بدون اجازه شکلات برداشته، اجازه ندهيد دو روز شيريني بخورد .

والدين بايد بدانند بچه‌هايشان در چه وضعيتي هستند اما نبايد به صورت مداوم کيف و وسايل شخصي کودک مورد جستجو قرار گيرد . اين کار احساس عدم اعتماد در کودکان ايجاد مي‌کند.

اگر مي‌‌خواهيم کودک‌مان براي دست زدن به کيف ما، از ما اجازه بگيرد، در ابتدا ما بايد براي بررسي کيف کودک از او اجازه بگيريم. با اين کار مي‌توان احساس مثبت داشتن حريم شخصي را به کودک انتقال داد. پس داشتن الگوي مناسب رفتاري ، مي‌‌تواند موجب ايجاد رفتارهاي مثبت در کودک شود . بچه‌هايي که مورد نظارت نزديک والدين قرار ندارند با احتمال بيشتري به سوي دزدي و ديگر مشکلات رفتاري کشيده مي‌‌شوند .

قدم پنجم: از خودتان بپرسيد چرا؟ علت انجام اين کار را نبايد از کودک سوال کرد چون به احتمال زياد پاسخي که والدين به آن نياز دارند را به دست نمي‌آورند . گاه برخورد نامناسب و شديد اوليه با چنين رفتاري در کودکان خردسال موجب تداوم و حتي تشديد رفتار مي‌‌شود . کودکان به دلايل گوناگون وسايل ديگران را برمي‌‌دارند ، به همين دليل تعيين علت اين رفتار مهم است.
شايد بهتر باشد که پدر و مادر شرايط زندگي کودک را مورد بررسي قرار دهند و در مواردي از کمک متخصصان استفاده کنند. قدر مسلم ، پس از روشن شدن علت ، مي‌‌توان کمک بهتري به کودک ارايه کرد. بعضا ديده مي‌‌شود که وقتي درگيري و اختلافات زناشويي زيادي در خانه وجود دارد، کودکان سعي مي‌‌کنند با بروز مشکلات رفتاري ، از ميزان درگيري والدين بکاهند و در واقع خود را کانون اصلي توجه قرار دهند.

به نظر من دختر شما نبايد احساس كنه چيزي رو ازش قايم ميكنيد كه در مقابل اونم چيزي رو از شما پنهون كنه