لطفا کمکم کنید

سلام عزيزم يه كارديگه اي هم هست كه ميشه انجام داد: يه روز خودتون دوتايي يه جاي خلوت كه خانواده شوهرت نفهمند باهاش صحبت كن بگو ميخاي بريم يه جاي ديگه زندگي كنيم (نه شهرستان توباشه نه تهران من باشه)فقط جايي كه از خانواده شوهرت دورباشيد چون وقتي دخالت كسي نباشد وخودتون دوتايي باشيد زندگي بهتر ميشه وبعد ميتوني تو باخوبي ومحبت زياد اونو شرمنده كني. يه سوال: شوهرت از اول بداخلاق بوديا با حرفاي خانوادش بداخلاق شد؛اگه به بعد شده ميتوني خوت درستش كني(با محبت).بعدشم مگه ازكدوم شهرستانيند؟؟ اون روشي رو كه گفتم اگه دوس داري انجام بده؛مگه شما اول عاشق هم نبوديد اگه ميدوني اون هنوز دوستت داره اين راهم انجام بدي بد نيست چون دوري باعث ميشه دخالتي ديگه نباشه وهميشه كاراتون با مشورت خودتون باشه.
اگه نميتوني به هيچ وجه باهاش زندگي كني و برات سخته ادامه بدي برو ازش جداشو چون به بعد ديگه با يه بچه هم براي خودت سخته واز همه مهم تر واسه اون طفل معصوم.

سلام.من هم همین مشکل رو دارم.۶سال قبل با عشق با همسرم ازدواج کردم خودم اهل یه کلانشهرم وشوهرم اهل یکی از روستاهای استان خوزستانه.قبل از ازدواجبهش قبول کردم که بعلت شرایط شغلیش به یکی از شهرهای دورافتاده و محروم کرمان بریم که بیش از هزارکیلومتر با خانوادم فاصله داره. اما الان با گذشت چندین سال تحمل شرایط اب و هوایی وفرهنگ پایین مردم اینجا برام خیلی سخت شده. باوجودییکه تحصیلات بالایی دارم اما اینجا اونقدر کوچیکه که شغلی برام نیست. ازطرفی خلق و خوی ایشان هم زندگی در اینجا رو برام سختتر کرده.با اینکه بهم علاقه داریم اما ازلحاظ شخصیتی و فرهنگی متفاوتیم اون زیاد اهل معاشرت نیست وهمیشه مشغوله کاره بطوریکه چندشغله است.ومن تقریبا همیشه تنهام.وبسیار اقتصادیه واولویت زندگیش پس انداز کردنه.نسبت به رفت وامدم هم خیلی حساسه.من با خانواده همسرم روابط خوبی دارم اما شوهرم با خانوادم اصلا خوب نیست بهمین علت اونها کم بدیدنم میان وزمانی هم که بعداز چندین ماه به شهرم میرم تا خانوادم رو ببینم پول کمی بهم میده و به بهانه های مختلف(مثل اینکه نمیدونم کجا میری ومیای)دعوا راه میاندازه و همیشه با گریه برمیگردم.بهش پیشنهاد کردم به شهر من بریم و زندگی تازه ایی شروع کنیم اما گفت میخواد تا همیشه همینجا بمونه درمورد خلق وخوش هم میگه من همینم ونمیخوام تغییرکنم.پارسال که پیش خانوادم رفته بودم علارغم اینکه بهم قولداده بوداما دوباره دعوا راه انداخت منم بهش پیشنهاد طلاق توافقی دادم و گفتم مهریه ام رو میبخشم چون این من هستم که تحمل اینجا رو ندارم درکمال تعجب قبول کرد اما وقتی برگشتم پشیمون شدم از عواقب طلاق ترسیدم اما اون میگه چون جلوی خانوادت حرف طلاق زدی و اونها هم تلویحا قبول کردن پس باید جدا شیم ومیگه شاید چندسال دیگه دوباره بگی نمیتونم اینجا بمونم واونوقت مهریه هم بخوای پس بهتره الان تکلیفمون روشن شه حالا قراره چندماه دیگه توافقی جداشیم همش احساس گناه میکنم چون درابتدا بهش قول داده بودم اینجاروتحمل کنم وهم اینکه اولین بار من حرف جدایی رو زدم حس میکنم عمرم اینجا تلف میشه.نمیدونم طلاقمون کار درستی هست یانه؟. لطفا راهنماییم کنید خیلی مستاصل شدم.