با سلام

خیلی خلاصه میخام مشکلمو بگم ،بعد از فارغ التخصیلی از دانشگاه یکی از بچه های دانشگاه ک دو سال هم از من بزرگتر هستن ب من پیشنهاد آشنایی دادن ،ولی خب من تا حالا رابطه ی دوستی با هیچ پسری نداشتم و کلن از این موضوع خوشم نمیاد

بالاخره بعد از اصرار ایشون و تایید و صحبت دو تا از دوستاشون ک اون ها هم جز بچه های دانشگاه بودن و من میشناختمشون ،من قبول کردم ک یه مدت با هم آشنا بشیم و موضوع رو هم ب خونوادم مطرح کردم ،خیلی منطقی شوروع کردیم و همه جوانب رو برای آینده ی با هم بودن بررسی کردیم ،تو این مدت عاشق هم شدیم و من واقعا عشق رو باهاش تجربه کردم ،اون انقد منو میخواد یه که انگشتر برام آورد و گفت ک مادرم میخاد باهات صحبت کنه،با مادرش هم صحبت کردم و از من اجازه خاستن ک بیان خونمون اومدن خواستگاری ولی هیچ حرفی تو خواستگاری زده نشد،مثله عید دیدنی بود بیشتر ،فقط همو دیدن خونواده ها و خانواده ی ایشون هم منو دیدن ،بعد از رفتنشون ،باهام تماس گرفت و گریه میکرد ،مبگفت مامانمینا خیلی از تو خوششون اومده ،ولی نمبدونم چرا حرف نمبزنن و نظرشونو نمیگن،بهم گفت میترسم .من چیزی نگفتم و فقط سکوت کردم ،بعد از خواستگاری بهم میگفت که خونودام میگن نه و مخالفن،ولی بهم نمیگن ک چرا و جواب درستی بهم نمیدن ،فقط میگن که نه،منم گفتم ک خونوداتو انتخاب کن و از هم جدا بشیم

اون نمی‌تونست تصمیم بگیره ،هفت ماه ازم خبر نگرفت ،ولی از دوستانش می‌شنیدم ک بهم میگفتن ک با خونوادش دچار مشکل شده،بعد از هفت ماه یه روز تماس گرفت ک میخام بیام ببینمت ،منم رفتم ،گفت اومده بره خدافظی ،ولی من میدیدم ک نمیتونه خدافظی کنه،بهم گفت نمیخام اذیتت کنم بیشتر از این ،واسه اینه میخام بری ،وگرنه من هیچوقت نمیتونم از زندگیم پاکت کنم ،اینا رو می‌گفت و گریه میکرد ،من گفتم منطقی باشیم و جدا بشیم ،ولی خیلی دارم عذاب میکشم،چون من خیلی دوسش دارم ،واقعا زندگی بدون اون واسم خیلی سخته ،نمبدونم باید چیکار کنم ،اینم بگم ک من ساکن تهرانم ،اونا استان مرکزی،بیست و چهار ساله امه و ایشون بیست و شش

لطفاً راهنماییم کنین ک ما باید چیکار کنیم

خیلی ممنونم ازتون