رفتار من در خانواده

سلام وقت بخیر.من۲۶ ساله و خانم هستم .
من و همسرم ۳ ساله که همو میشناسیم و ۶ ماهه که عروسی کردیم ولی متاسفانه یه سری مشکلات داریم که احساس میکنم اگر پیشگیری نکنیم به رابطمون صدمه جدی وارد بکنه.منت از بچگی پدرو مادرم رو از دست دادم و نوبتی خونه خواهر و برادرای خودم زندگی کردم که خود این شرایط باعث شده به نظرم رفتار و دیدم به زندگی و اطرافیان یه مقدار با بقیه هم سن و سالام متفات باشه و همسرم هم از بچگی تو خانوادشون دعوا و اختلاف بوده و اخر هم پدرو مادرشون از هم جدا شدند و پدرشون که رفته دنبال زندگی خودشون و ازدواج کردند و مادرشون هم نمیگم خوبی نکردند به بچه هاشون ولی تا در توانشون بوده کم لطفی هم کردند مثلا تو این ۳ سالی که من همسرم رو میشناسم کلا ۳ماه با ایشون در ارتباط نبودند و کلا سر بهانه های پوچ و بچگونه قهر میکردندو در کل رفتار عادی ندارند.جوری که الن دو سال کلا با ما در ارتباط نیستند و حتی عروسی ما نیومدند.(ایشون رفتارشون با همه اقوام و دوستان به همینصورت و تقریبا میتونم بگم جز دخترش با کسی در ارتباط نیست دخترشونم ۱۹ سالشه و تا الان کلا اختیارش دست ایشون بوده وگرنه الان اونم کنارش نبود).
ما مشکل اساسیمون گذشته و خانوادمون و نبود یه بزرگتر تو زندگیمونه.ما عاشق هم بودیم و هیچ وقت حتی کوچکترین مشکلی با هم نداشتیم تا اینکه چندین بار سر مادرش با هم حرفمون شد و از سر عصبانیت یه رفتارایی کردیم که کلا زندگیمونو تغییر داد مثل بی احترامی و بددهنی به هم که من به خدا از بچگی از زندگی و ازدواج های اینطوری نفرت داشتمولی الان متاسفانه هم دستمون رو هم بلند میشه و هم نمیتونیم خودمونو کنترل کنیم و بی احترامی میکنیم به هم.البته من الان خیلی سعی میکنم که زندگیم بهبومد پیدا کنه و تقریبا هر کاری که به ذهن خودم برای حل مشکلاتم درست بیاد رو انجام دادم ولی بی فایده بوده انگار.همسرم اصلا منو درک نمیکنه من الان احساس میکنم شدیدا به محبت و نازو نوازش اون نیاز دارم که حداقل محبت و خوبی های اون نذاره که نبود پدرو مادر ایشون و خودم رو حس کنم ولی هر بار باهاشون راجب احساس هام حرف زدم اولش شده دعوا و همسرم گفته که خودش بیشتر از من مشکل و نیاز به محبت داره و حال خودشم خوب نیست چه برسه به این که بخاد به خوب کردن حال بد من کمکی کنه.
من و ایشون صبح با هم میریم سر کار و شب با هم برمیگردیم خونه (کار من دفتری و پشت سیستم هستم همش و ایشون موقت با اسنپ کار میکنه)من صبح باید صبحانه اماده کنم و شب تا میرسم غذا درست کنم و ترو تمیز کنم و ایشون تا میرسن خونه جلوی تلوزیون یا فوتبال میبینن یا فیلم یا با گوشی اخبار فوتبالی رو دنبال میکنن(این فوتبال مجدد یکی از مشکلات اصلی ماست)و هیچ توجهی بهم نمیکنه و غرق در دنیایس خودش و وقتایی که خیلی با اصرار من گوشی رو میذاره کنار میگه که خستس و میخاد استراحت کنه و بحث به دعوا و بحث میکشه و اخرشم میگه من نفهمم و درک ندارم و نمیفهمم که خستس.
ایشون انثدر عصبی هستند که مدام پشت فرمون به همه فحش میدن و ممکنه تو یه خیابون با ۱۰ نفر بحث کنند و فحش بدن که این به شدت منو عصبی میکنههمین رفتارشون باعثر میشه به من هم راحت بتونه فحش و بذو بی راه بده اخرشم بگه معذرت میخام و عصبی ام و منو درک کن.مساله دیگه اینه که من هر وقت از یه رفتار ایشون انتقاد میکنم ایشون در جواب به من میگه خودت بد تر از اینو با من کردی این رفتار من به خاطر رفتار بد خودت بوده میگم خب کدوم رفتارم توضیخ بده تا خودم اصلاح کنم میگه خودت باید بفهمی نه که من بهت توضیح بدم.انگار من اونو بچه میبینم و اونم منو.الان خیلی دوس دارم رابطمون مثل قبل شه و هیچکدوممون به خودمون اجازه ندیم که با طرف مقابلمون بد رفتار کنیم ولی نمیدونم چیکار کنم…خیلی خستم و احساس تنهایی و بی کسی میکنم تورو خدا کمکم کنید.ممنون و سپاسگذار از لطفتون که مطالعه کردید این همه متن طولانی رو