جدايي موقت

اقاي دكتر اصن حالم خيلي خيلي بده.كاش اون دختر دوستم نداشت يا كاش من اينطور بودم يا كاش يكيمون خطاي نابخشودني اي كرده بود.اين جدايي كه فقط بخاطر شرايط باشه واقعا جز غم و حسرت چيزي نداره.باور كنين من مريض شدم نه خواب دارم نه خوراك.از يه طرف از اون دختر ناراحتم ك باوجودي ك اينهمه حمايتش كردم و اينهمه اذيتاشو ناديده كرفتم،منو ول كرد.از طرفي ياد حرف شما ميفتم كه گفتين انگار رفتارش طبيعيه و ياد اين ميفتم كه حتي تا هفته قبل از مطرح كردن بحث جدايي ما باهم خيلي خوب بوديم…ارتباطمون كم بود بخاطر غمش ولي همون كمش عميق بود.از طرفي هم ياد حرفش ميفتم كه همش ميگفت يكي از دلايل تصميمش بخاطر خودمه..از يه طرف من انتظاري ازش نداشتم ولي پيم ك ميدادم فقط حالشو بپرسم يا ببرمش بيرون جواب نميداد و من واقن درك نميكنم اخه چه دليلي داره.(البته اينم بگم ك قبلنم يه بار اينجوري شديد ناراحت شده بود و هيچ جوابي بهم نميداد و گفته بود جز خانوادش نميتونه ب هيچي فكر كنه و امتحاناش هم دارن خراب ميشن و …ولي بعدش دوباره يه كم درست شد.يني همين چند ماهم با چنگ و دندون نگه داشتيم و بخصوص من اذيت ميشذم خيلي ولي ترجيح ميدم اذيت بشم ولي كسيكه دوسش دارم و داره باشه پيشن)من دارم ديوونه ميشم تروخدا كمكم كنين.از يه طرف با ياداوري خوبيامون و دلايل جدايي،اميد دارم به چند ماه ديگه و اين خوبم ميكنه از طرفي باخودم ميگم اگه يك درصد نشه چي؟همه زندگيم بهم ريخته سر لجبازي پدر و مادري ك ميتونستن طلاق عاطفي بگيرن ولي دارن اينجوري زندگي دخترشون و من رو خراب ميكنن.اميدي ب درست شدن رابطمون هست؟من برا شاديش صبح تا شب كار كردم ك پس انداز داشته باشم براي ازدواجمون باوجوديكه دانشجوي دندانپزشكي ام و درسامم سنگين…با دوست صميميش صحبت كردم گفت كمكم ميكنه و گفت بهتره يه مدت دور باشيم و ايشالا بعدش درست ميشه ولي اينكه نميدونم ته راه چيه اذيتم ميكنه.خواهش ميكنم به دادم برسين دعاتون ميكنم