سلام و وقت بخیر.
من یه دختر21 ساله هستم
ولی از محدودیت های بی اساس و منطق خانوادم خسته شدم.انقد که نمیتونم با میل خودم بیرون برم و باید اجازه بگیرم و متاسفانه خیلی وقتا این اجازه به من داده نمیشه
من به شدت چندین ساله این مشکلو دارم و واقعا واسم عذاب اوره.باتوجه به سنم فکر کنم بیردن رفتن حق طبیعی هر انسانیه خبلی وقتا حتی به فرار یا خود کشی فکر میکنم و هرچقد این موضوع شدیدتر میشه بیشتر راغب میشم با این که از اشتباه بودن هر 3اگاهم.من با خواهرام زندگی میکنم ولی متاسفانا علی رغم زندگی ازادی که خودشون داشتن من به شدت محدودم
مادرم که دیگه واویلا بدترین قسمت
متاسفانه من مجبورم از شربک رابطم دور باشم و فقط چندماه یکبار همو میبینیم که موضوع محدودیت من به شدت روی رابطم تاثیر میذاره.
واقعا خسته شدم با این که شاغل شدم ولی هنوز با توجه به کرونا موفق به شروع کارم نشدم اصلا به عنوان یه فرد عافل و بالغ توی خونواده به حساب نمیام.ایا ازادی چیز زیادی ک از زندگی میخوام؟
به شدت از این موضوع خجالت میکشم وقتی همسنای خودمو همیشه در حال خوش گذرونی و تفربح میبینم ولی خودم….
واقعا خستم خسته
کمکم کنین:)
همین چیزا دلخوشی کل زندگیمه..همین
دلم میخواد یه شب بیرون باشم
و همیشه وقتی از بیرون میام خونه خواهرم بام حرف نمیزنه و مدام منو سرزنش میکنه
لطفا به دادم برسین…عقده ای شدم انگار