خودکشی

سلام.
من به عنوان یک فردی که در سن ۱۷ سالگی به این نتیجه رسیدم که زندگی‌ام پوچ و بی معنی می‌باشد و از آن موقع تصمیم جدّی گرفتم برای خودکشی، با شما صحبت می‌کنم. درسته الآن که این متن رو می‌نویسم ۲۰ سالمه و ۳ سال از آن موقع گذشته ولی هنوزم که هنوزه هیچ چیز یا دلیلی برای انجام ندادن این کار پیدا نکردم و هنوزم به این موضوع فکر می‌کنم. من هم مثل شما آرام و ساکت و گوشه گیرم و خیلی از حرف هایم را در درون خودم با خودم میزنم چون چند باری که سعی کردم با مادرم حرف بزنم رفتار هایی از خودش نشان داد که از گفته هایم پشیمان شدم.
از عواملی که باعث می‌شدند بیشتر به خودکشی تشویق شوم می‌توانم به این موارد اشاره کنم:
۱: بی محلی خانواده نسبت به تصمیم که باعث می‌شد احساس بی ارزشی بکنم.
۲: رفتار مزخرف و ناشیانه‌ی خانواده نسبت به این موضوع.
۳: کمک نکردن چند جلسه روانشناسی.
۴: پیدا نکردن راه حلی برای زندگی‌ام تا بتوانم کمی شاد تر و پرهیجان‌تر زندگی کنم.
۵: نداشتن علاقه به هیچ موضوع در این جهان.
و خیلی عوامل دیگر که باعث می‌شدند به این فکر بیوفتم که خودکشی یک راه حل آسان در برابر مشکلات روحی روانی‌ام هست.
متأسفانه من تا به حال هیچ کمکی از دور و بر برای این احساساتم پیدا نکردم و حدود ۳ سال است که خودم با خودم دست و پنجه نرم می‌کنم که کمی بیشتر زنده بمانم که شاید یک اتفاق خوشی در زندگی‌ام بیوفتد ولی نمیدانم تا کی می‌توانم خودم رو نگهدارم.