یک زن 33 ساله هستم . کارمند یک اداره هستم – شغلم خیلی خوبه – همسرم موافقه کار کردن منه – دوتا پسر دارم یکی پنج ساله و یکی یک ساله – می خوام بخاطر تربیت فرزندانم و آرامش خوانواده ام کارمو بگذارم کنار . پسر بزرگم رو مهد می گذاشتم – مهد خوب و مطمینی می گذاشتمش اما احساس می کنم یه کم افسرده است – می خوام سال های بعد که مدرسه میره تابستوناشو خوش بگذرونه و با هم باشیم – پسر کوچولومو پیش خواهر همسرم میگذارم – جاش خوبه و بهشون وابسته شده – اونا شاید بیشتر از من بچه رو تحویل میگیرن اما حس میکنم وابستگیش به من مشکل پیدا میکنه و شاید بعضی وقت ها ناراحت میشم از این قضیه که به اونا وابسته است – بعد هم رفت و امدم گاهی مشکل پیدا میکنه و مجبور میشم چون بچه ام پیش اوناست خونه ی مادر شوهر و یا خواهرشوهرم بمونم – البته که به خاطر بچه ام تحمل می کنم و میگم عیب نداره عوضش بچه ام جای خوب و مطمینیه اما در کل راضی نیستم از این حالت- همسرم از وقتی بچه ی دوم داریم عصبی شده و زود رنج و کم تحمل حس میکنم تحت فشاره خیلی که این قضیه باعث اختلاف و در گیری بینمون میشه که البته یه علت مهمش خستگی و زود رنجی خودم هستش و حس میکنم که چون امورات طبق میلم نیست خیلی وقت ها باعث خستگی بیشتر و زود رنجی بیشتر خودم میشه – سلامت جسمی خودم هم کم شده – همسرم خیلی سعی میکنه کمک کنه اما باعث عصبی شدنش میشه – البته بیشتر مواقع همه چیز خوبه و معمولا مشکل خاصی نداریم اما بعضی وقت ها که بد میشه دیگه خیلی بد میشه – توی شرایط مالی بدی هم هستیم و به پول من خیلی نیاز داریم اما فکر میکنم با وجود بیمه بیکاری تا حدی این مساله حل بشه- به نظرتون کنار گذاشتن کارم کار درستیه؟