با سولام
سوالي كه بسيار ذهنمو مشغول كرده اينه كه اشتراك گذاشتن ١٠٠درصدي احساسات و توان آدم در زندگي مشترك درسته؟ منظورم اينه آدم هركاري از دستش برمياد براي رضايت طرف مقابلش انجام بده و همه انرژيش رو بذاره
در واقع من رضايت نسبتاً خوبي از زندگي مشتركمون دارم، مشكلات جزيي هم داريم كه خيلي كوچيكن، ولي عميقاً همسرم رو دوست دارم و بعضي وقتا حاضرم به خاطر خوشايندش هركاري بكنم، البته انتظار كارهاي غيرمتعارف ازمن نداره و هيچ محدوديتي هم ايجاد نكرده، اما گاهي خودم گمان ميكنم نكنه زياده روي ميكنم در جلب رضايت ايشون.
ميخوام بدونم باتوجه به تخصص يا تجربه شما در رابطه زناشويي ١٠٠٪‏ احساسي عمل كردن درسته؟ يا اينكه بايد تعادلي بين احساس و منطق برقرار كرد؟
مثلاً ما يه بحث كوچيكي در مهموني گرفتن تو خونه مون داشتيم، من مخالف بودم و همسرم به توصيه خانوادش مشتاق، وقتي اولين مخالفت من رو ديد سريعاً تغيير نظر داد ولي متوجه ناراحتيش شدم و براي رفع ناراحتيش خودم مطرح كردم كه خودم مهمونارو دعوت ميكنم اونم فوراً قبول كرد و من علي رقم ميل باطنيم و كدورتي كوچيكي كه از خانواده ي همسرم داشتم باهاشون تماس گرفتم و خودم دعوتشون كردم، اين كار رو فقط و فقط براي جلب رضايت و خوشحالي همسرم انجام دادم نه منطق و نظر خودم، منظورم اين قبيل اتفاقاست، آيا انجامش منطقيه؟ يا اينكه بايد يه حدود و مرزهايي رو در زندگي مشترك قائل شد؟
باتشكر از پشتيباني و پاسخ گويي شما، پرسش ها و پاسخ هارو گاهي ميخونم و متوجه پيگيري و همراهي شماهستم، خداقوت