مشکل در تصمیم گیری درباره زندگیم
سلام فاطمه هستم ۳۷ سالمه شوهرم ۴۶ ساله و ۱۲ سال ازدواج کردم و حاصلش دو تا دختر ۱۲ ساله و ۴ ساله متاسفانه ازشوهرم اصلا راضی نیستم ازدواجم که خیلی سنتی و بدون شناخت بود و اینکه اون هیچ تلاشی برای زندگیش نمیکنه از نظر اون اینکه اجار و بده و یه چیزی واسه خوردن باشه شاهکار کرده اما من ارزوهام و خواسته هام بیشتراز این چیزاست اینکه بفهمه زن به چی احتیاج داره و من و بچه ها نیاز به تفریح داریم تلاش نمیکنه واسه کار بهترمن خودم کار میکنم و تمام احتیاجات زندگیم وحتی دخترام رو مهیا میکنم تمام وسایل خونمون رو خودم خریدم چون می خوام اسایش داشته باشم اما متاسفانه شوهرم عادت کرده و دنبال تلاش بیشتر نیست منم احساس پوچی میکنم انگار مثل دو تا هم خونه هستیم خسته شدم تو مسایل جنسی هم زیاد حوصلش رو ندارم نسبت بهش سرد شدم الانم که چون دخترم صرع داره و تو خواب اینجوری شد از ترس می خوابونمش پیش خودم رابطمون سرد تر هم شده من حتی نمیتونم دخترم که بزرگ شده تو خونه تنها بزارم و دنبال کاهای شخصیم برم و یکم برای خودم باشم خسته و افسردم واین و بگم حسابدار بردارم هستم و تو خونه کاراشون و انحام میدم اونم با چندرغاز نمیتونم پیشرفت کنم بخاطر اینکه دخترم و نمیتونم خونه تنها بزارم من ادمیم که دنبال زندگی ثابت نیستم دوست دارم تلاش کنم و بهتر و بهتر بشم و زندگی بهتری و واسه خودم و دخترا مهیا کنم اما شوهرم که این وظایف و داره تو فکر نیست حتی پول پیش خونه مال بابام هستش متاسفانه یا سر کار یا خوابه کل رابطه ما یه نهار با هم بخوریم هستش نمیدونم باید چیکار کنم تو رو خدا راهنماییم کنید
سلام به شما فاطمه جان
قابل درک هست که این شرایط برای شما با فشار روحی زیادی همراه می باشد اما عزیزم در این مسیر بر مبنای شناخت ۱۲ ساله از همسرتان و شناختی که نسبت به احساسات و نیازهای خودتان دارید می توانید تصمیم گیری داشته باشید اما دقت کنید که در این مسیر بهتر است که سعی کنید قبل از هرگونه تصمیم گیری جدی با همسرتان در مورد نیازها و احساساتی که دارید صحبت کنید و در این مسیر اگر برای شما و ایشان امکان دارد زوج درمانی را دریافت کنید تا بتواینم با بررسی سبک رفتاری و شخصیت و نوع تعاملی که شماها باهم دارید در این مسیر کمک کنیم تا تصمیم گیری بهتری داشته باشید .
اما در مورد فرزندتان دقت کنید که شما نمی توانید سالها او را در کنار خودتان نگهدارید پس بهتر است در کنار احترام به او و نگرانی های خودتان اجازه بدهید او مسیر رشدی خودش را سپری کند بیماری صرع با دارو قابل کنترل می باشد و در این مورد حتی اگر صرعی نیز رخ بدهد شما تا زمانی که صرع تمام نشود نمی توانید کمکی جز برداشتن و اشیاء خطرناک در اطراف او انجام بدهید این در صورتی است که صرع بزرگ باشد و اگر صرع کوچک باشد که عموما قابل مشاهده نیست اما بهتر است سعی کنید که در این مسیر با دکتر او دقیقا مشورت کنید که آیا نیاز به کنترل کردن مداوم هست و حتی در این صورت نیز بهتر است او در اتاق خودش باشد این موضوع هم به خود او کمک می کند و هم به شما برای داشتن یک رابطه سالم تر چون نمی توان برای بهبود یک مشکل باعث ایجاد مشکلات دیگری شود .