Javad

با سلام خدمت شما
دوست عزیز احساسات ناخوشایند شما با توجه به شرایطی که اکنون تجربه می کنید کاملا قابل درک است.
این گونه موارد در عین این که می توانند بسیار ناراحت کننده و دردناک باشند، در عین حال باید این گونه اتفاقات را به عنوان بخشی از واقعیت اجتناب ناپذیری که هر کسی ممکن است در طول دوران زندگی اش با آن ها روبرو شود، بپذیرید و در واقع چاره ای جز پذیرفتن در برابر واقعیت ها ندارید.
چرا که هر کسی در نهایت بر اساس نیازها و خواسته ها و افکار خودش و در مسیر ارزش ها واصول خودش در زندگی رفتار خواهد کرد و ما هم نمی توانیم کسی را جز خودمان تغییر دهیم و یا رفتارش را کنترل کنیم و یا انتظار داشته باشیم مطابق میل و انتخاب ما تصمیم گرفته و رفتار کند و چنین انتظاری اساسا غیر واقع بینانه و دست نیافتنی است و در این صورت ناکام شدیدی را در این زمینه تجربه خواهیم کرد.
واقعیت دیگر مرتبط با این موضوع این است که گاهی اطرافیان ما و حتی نزدیکترین و عزیزترین آن ها رفتارهایی انجام می دهند و تصمیماتی می گیرند که ممکن است نادرست و به نظر ما حتی ازاردهنده و بسیار ناراحت کننده باشند.
اما هر کسی واقعا در برابر خودش، نقش هایش، نیازها و خواسته و رفتار خودش مسئول است و ما نمی توانیم کسی را جبور کنیم تغییر مسیر بدهد و در این صورت و با استفاده از رفتارهای کنترل گرانه ای مانند تحقیر و توهین و سرزنش و قضاوت منفی و قهر و پرخاشگری و تهدید نه تنها موفق به تغییر آن ها نخواهیم شد بلکه بدتر رابطه هایمان را هم تخریب خواهیم کرد.
از سوی دیگر داشتن دید قضاوت گرانه در این مواقع باعث ایجاد خشم زیاد می شود در حالی که این برداشت شما حتی اگر درست هم باشد، نمی تواند مبنای درستی برای قضاوت درباره مادر شما باشد چرا که هر کسی درون رابطه سهم و نقشی دارد و شما از جزئیات رابطه پدر و مدر خود اطلاعی ندارید.
بنابراین با توجه به این ک این حوزه کلا تحت اختیار و اراده شما نیست، و این که مسئله اصلی مربوط به والدین شما می شود، و ایشان فقط برای شما نقش مادر را دارند و همسر پدرتان هستند و اگر هم قصور یا رفتار غیر مسولانه و خارج از تعهد رخ داده باشد مربوط به نقش همسر بودن ایشان در رابطه با پدرتان است، و با در نظر داشتن این که شما خودتان اکنون یک فرد عاقل و بالغ هستید نه یک کودک آسیب پذیر، بهتر است بیش از این در این زمینه تجسس نکنید و این موضوع را هم در حد احتمال رها کنید.
به این فکر کنید که با توجه به تمام این واقعیت ها و با پذیرفتن مادرتان به همین شکل با تمام تصمیمات درست و نادرستشان، در نهایت می خواهید چگونه فرزندی برای ایشان باشید (دقت کنید که شما فقط در نقش فرزند ایشان هستید نه پلیس، قاضی، وکیل، منجی و یا جاسوس) و در این مسیر اقدامات لازم موثر را انجام دهید و اگر مطرح کردن این موضوع و در میان گذاشتنش با خود ایشان را بهتر می دانید می توانید فقط در حد همان که بگویید اطلاع دارید مطرح کنید اما نه بیشتر تا ایشان هم اگر توضیحی لازم بود بدهند یا اگر می خواهند این مورد را در تصمیم نهاییی شان لحاظ کنند و موثر باشد بدانند و یا اگر سوء تفاهمی بوده آن را برطرف کنند ولی با همین نیت نه تغییر دادن ایشان یا دخالت در این مسئله و حل آن و در نهایت بدانید که مسئولیت حل یا مدیریت این داستان و مشکل هرگز بر عهده شما نیست.
از آنجا که افراد دارای منابع و انرژی محدودی هستند قرار نیست آن را صرف حل مسائئل مربوط به دیگران که حتی تحت کنترل آن ها هم نیست صرف کنند و شما هم فقط دربرابر تصمیمات و انتخاب های خودتان و تعیین مسیر خودتان مسئولیت دارید و باید به خودتان در این زمینه پاسخ گو باشید و مادر شما هم به عنوان یک فرد عاقل و بالغ باید خودش مسائلش را مدیریت کند و در زمان خودش پاسخ گو هم باشد.
با توجه به این مطالب به شما پیشنهاد ی شود برای این که بدانید چگونه احساسات و افکار خودتان را بهتر مدیریت کنید تا بتوانید به مسیر خودتان در زندگی ادامه دهید و اجازه ندهید این گونه مسائل مانع شما شوند و این که چگونه با وجود این دغدغه ها همچنان طبق اصول خودتان رفتار کنید و بهترین خودتان باشید، به یک روانشناس یا مشاور مراجعه کنید تا راهنمایی های بهتر و دقیق تری را در این راستا دریافت کنید.