سلام من یه دختر بیست ساله هستم، خیلی بی اعتمادم نسبت به آدما .. درحدی که مثلا همین که توی خیابون راه میرم حس میکنم آدمایی که از کنارم رد میشن دارن توی ذهنشون مسخره و تحقیرم میکنن، به هیچ کدوم از هم دانشگاهی هام نزدیک نمیشم و با اینکه هیچ نشونه ای از این موضوع ازشون ندیدم همیشه حس میکنم منو از خودشون پایین تر میبینن و تو ذهنشون تحقیرم میکنن، تو فامیل با دخترای فامیل خوب گرم میگیرم و اونا هم آدمای خوش برخورد و خوبین ولی نمیدونم چرا همش حس میکنم تو ذهنشون منو پایین تر از خودشون میبینن و این رفتار خوبشون تظاهره، حتی دوستایی دارم که خیلی با هم صمیمی هستیم و هفت هشت ساله باهم در ارتباطیم ولی همچنان گاهی با کوچیکترین نشانه هایی توی رفتار اونا هم حس میکنم خیلی ازم فاصله گرفتن و مثل قبل نیستن، درمورد خانواده م هم خیلی کمتر ولی بازم گاهی دچار بی اعتمادی میشم .. با این وجود هیچ وقت سعی نکردم از خودم دفاع کنم و همیشه وقتی کسی ناراحتم میکنه توی ذهنم خیلی با اون آدم دعوا میکنم و سعی میکنم قانعش کنم که کار بدی کرده و حق دارم ناراحت شم ازش اما بازم وقتی مقابل اون آدم قرار میگیرم سکوت میکنم یا نهایتا دو تا جمله از جمله های توی ذهنمو بهش میگم .. اینکه به خاطر اون شکایی که به آدما دارم بیرون از خونه همش احساس ناامنی دارم و نمیتونم به کسی نزدیک شم و اینکه همیشه حرص و حرفام رو میریزم توی خودم جدیدا داره خیلی خیلی اذیتم میکنه .. چیکار باید بکنم؟