خانواده

با عرض سلام خدمت شما دوست عزیز
اینکه فردی خودش را سربار خانواده بداند و دیگران هم سر این موضوع او راسرزنش کنند بسیار شرایط دشوار و ناراحت کننده ای است و احساسات شا در این شرایط کاملا قابل درک است.
متاسفانه هیچ کس پدر و مادر خودش را انتخاب نکرده است و کنترلی هم بر رفتارهای آنها ندارد که بتواند در مواقعی که رفتارهایشان آزاردهنده می شود مانع آنها بشود و یا آنها را تغییر بدهد.
واقعیت این است که گاهی شرایط بر خلاف میل و خواسته ما پیش می رود و کنترلی هم بر آن نداریم.
اما خیلی خوب است که شما خودتان کار می کنید و خرج دانشگاهتان را می دهید و این نشان می دهد که بر خلاف شرایط و زندگی سخت و پر فراز و نشیبی که داشته اید فرد توانمندی هستید.
مسلما اگر بتوانید مستقل شوید که بهترین کار است.
اما باید اول ببینید برای این کار چه گزینه ها و منابعی در حال حاضر پیش رو دارید.
به عنوان مثال شاید خوابگاه های دانشجویی یکی از گزینه های موجود باشد که می شود به آن فکر کرد.
پس خوب است بجای تمرکز بر اینکه مادرتان در حق شما بی انصافی می کند و یا مادر ایده الی نیست و یا بی توجه بودن و بی مسئولیتی پدرتان که نقش خودش را به عنوان یک پدر انجام نداده است و شما را تنها رها کرده است، به این توجه کنید که چگونه می توانید در شرایط موجود به سمت کسب استقلال بیشتر قدم بردارید.
می توانید نخست گزینه های موجود را بیابید و بعد از ارزیابی اگر امکانش وجود داشت یکی از آنها را انتخاب کنید.
گزینه انتخابی می تواند موقتی باشد.
اگر هم هیچیک از گزینه های موجود در حال حاضر امکانش فراهم نبود، همین که در این مسیر هستید خیلی خوب و ارزشمند است.
خیلی وقتها ما تا رسیدن به مقصد و هدفمان مسیر بیشتری داریم اما لااقل خیالمان از این بابت آسوده است که در همان مسیر هستیم و تمام تلاشمان را می کنیم و سعی می کنیم اقدامات موثر بیشتری انجام دهیم.
در این مدت برای اینکه آسیب کمتری متوجه شما باشد می توانید از جنبه دیگری به ماجرا نگاه کنید.
اینکه شاید مادرتان می خواهد از این طریق شما را ترغیب به مستقل شدن و توانمند شدن بکند فقط چون مضطرب و نگران است و با شیوه دیگری را بلد نیست اینگونه رفتار می کند و به اثرات بد آن بر روی شما هم آگاهی ندارد.
درباره اینکه رابطه شما با ایشان چگونه است صحبتی نکردید اما همین که ایشان شما را نزد خودشان نگه داشته اند با اینکه ازدواج مجدد کرده اند، نشاندهنده احساس مسئولیت و محبتی هست که به شما دارند.
بنابراین می توانید درباره اینکه شما تمام تلاشتان را در این زمینه انجام می دهید و قدردان زحمات ایشان و لطف همسرشان هم هستید اما فرصت بیشتری می خواهید و خودتان به فکر هستید، با مادرتان صحبت کنید و درباره اینکه فکر و احساسان درباره صحبتهای سرزنش آمیز ایشان چیست و احساس ازردگی که دارید صادقانه صحبت کنید و بگویید که این حرفها جز اینکه ناراحتی ها را بیشتر می کند حاصل دیگری ندارد و شما از ایشان انتظار دارید که مانند همیشه پشتیبان شما باشند تا با حمایت ایشان به زودی کاملا مستقل شوید.
حتی می توانید به ایشان همدلی دهید و به دغدغه ها و نگرانی های ایشان در این زمینه گوش دهید و سعی کنید کمی از زاویه دید ایشان هم به ماجرا نگاه کنید تا ادراک ایشان را هم بفهمید و بجای موضع قضاوتی که باعث ایجاد خشم می شود، از موضع مشفقانه و همدلانه به ایشان و شرایطشان بنگرید.
چرا که گاهی انسانها بین خواسته ها و نیازهایشان دچار تعارض می شوند.
اگر بخواهید واقع بینانه نگاه کنید ایشان و همسرشان هیچ مسئولیتی (حداقل بعد از رسید به سن بلوغ ) برای نگهداری از شما ندارند اما از سوی دیگر شما را دوست دارند و اهمیت می دهند.
بنابراین به جای تمرکز بر نداشته ها و کم و کاستی ها بهتر است بر داشته ها و توانمندی هایتان متمرکز شوید و سعی کنید رابطه صمیمی تری با مادرتان داشته باشید تا این مدت محدودی که در کنار ایشان هستید بهتر و کم اصطکاکتر بگذرد و با توجه به توانمندی که دارید به زودی به خواسته اصلی تان که مستقل شدن است خواهید رسید
در این مسیر می توانید برای اینکه اطلاعات بیشتری به دست آورید و یا مهارتهایتان را تقویت کنید و یا اینکه چگونه با وجود تمام مشکلات موجود همچنان در مسیر خواسته هایتان بمانید، می توانید مشاوره تلفنی هم دریافت کنید.