سلام وقتتون بخیر. واقعا نمیدونم از کجا باید شروع کنم ولی اینو میدونم که از آدمای اطرافم به خصوص خانواده ام به شدت خسته شدم. خسته شدم از اینکه مدام باید وقتمو انرژیم صرف انجام کارای اونا کنم. دوست دارم برای خودم باشم. به خودم برسم، ورزشمو کنم دوست دارم تمام تایممو برای خودم صرف کنم. این مسئله به حدی اعصابمو خورد میکنه که دیگه به مرز گریه میرسم. آخه من چه گناهی کردم دیگه خسته شدم. دوست دارم برم تو یه خونه تنها زندگی کنم وقتمو صرف خودم کنم. چرا همش من باید اونارو درک کنم؟ چرا اونا منو درک نمیکنن؟ همیشه میگن آدم باید اول به زندگی خودش برسه اما خانواده ام از من انتظار دارن کارای اونارو انجام بدم. وظایفی که ب عهده اوناست رو من باید انجام بدم. پس خودم چی؟ اعتراض هم می‌کن زود بهشون برمیخوره داد و هوار راه میندازه که ما تورو بر و خشک کردیم بزرگ کردیم. خب میخواستن نکنن یعنی هر مادر به این امید دختر دار میشه که بعدا از دخترش کار بکشه و کلفتی کنه. خسته شدم دیگه. واقعا نمیدونم چیکار کنم به مرز انفجار رسیدم دوست دارم سرهمشون داد بزنم بگم ولم کنین بذارین یکم به حال خودم باشم. واقعا تو کار خدا موندم. اینکه برای خودم زندگی کنم انتظار زیادیه که حتی خدا هم حالمو میبینه و باز سکوت میکنه؟ بسه دیگه واقعا. فقط دعا دعا میکنم زودتر اوضاع کرونا درست بشه برم دانشگاه ( دانشگاهم تو یه شهر دیگه ست) چند ماه از خانواده ام دور باشم تا قدر بفهمن. خسته ام خیلی