<راهنمایی >
سلام
من یه دختر ۱۸ ساله هستم
خانواده ام رابطه خوبی با من ندارند
سر هر حرکت و رفتار کوچکی با من برخورد جدی دارند
از کودکی من رو حبس یا کتک میزدند …
و مدام درحال تحقیر و مسخره کردنم هستند
فحش های رکیکی خطاب به من به زبان میارند
به من اجازه خارج شدن از منزل نمیدند
و برای هر خروج و تفریحی با دوستانم ، من رو با تهدید در منزل نگه میدارن
اجازه امدن دوستانم را هم به منزل نمیدند
با من حرف نمیزنند و تقریبا مثل هم خونه هستیم فقط
من ۲۴ ساعت هر روز در اتاقم تنها هستم و سرم توی گوشیمه
گاهی به دلیل بی توجهی هاشون کمبود محبتی که داشتم در سن پایین تر رو اوردم به دوستی با جنس مذکر و وقتی خانواده ام اینو فهمید ۱۵ سال داشتم با کمبرند کتکم زدند
در دوره ای که دبستان بودم
به من پول تو جیبیي نمیدادند مثل باقی دوستانم از بوفه خوراکی بگیرم
یا در موارد دیگه به من پول تو جیبی نمیدادن
و من هم بچه بودم وقتی دیدم دارم اذیت میشم خودمم از جیبشون یواشکی پول برداشتم
( و این ها دو دلیل اصلی هستن که همیشه تو سرم میزنن و میگن “ نون حروم بهت دادیم این شدی !! “ )
و من ۱۸ ساله شدم پیش دانشگاهی هستم
کف دست من ۵ تومنم نمیزارن که خرج روزانم بشه
۱٪ اوقات اخلاقشون با من خوب هست
که من چون پدر مادرمو دوست دارم ۱٪ اوقات که با من خوب هستن
من رو پشیمون از شکایت و گرفتن حق استقلال قانونی ۱۸ سالگیم میکنن
از یک طرف اذیت میشم با زندگی که از کودکی تا الان داشتم
و از طرف دیگر نمیخوام روبه روی انها قرار بگیرم
واقعا شرایط سختی دارم ،… نیاز به راهنمایی دارم
آیا شکایت کنم یا نه
و چجوری با اخلاق های دو قطبیشون کنار بیام
ممنون
با سلام خدمت شما دوست عزیز
ممکن است سبک رفتاری والدین شما با شما در مسیر درستی نباشد و شرایط روحی سختی را برای شما ایجاد کرده باشد اما در هر حالتی آنها سعی دارند شما را در مسیر درست قرار بدهند .
بهتر است سعی کنید در آرامش و بدون توهین در مورد احساسات و نیازهایتان با آنها صحبت کنید و اگر در مورد اتفاقات گذشته به شما توهین کردند بیان کنید که این موضوعات متعلق به سالها پیش می باشد و شما نیز در آن سن کودک بوده اید و در زمان فعلی اشتباه بودن آن رفتار را می دانید نشان بدهید که درک می کنید نگرانی و احساسات آنها را اما شما نیز یک سری احساسات دارید که می خواهید بدون توهین در مورد ان با آنها صحبت کنید.
شما می توانید ۱۸ سالگی از خانواده جدا شوید اما حقوق خاصی نمی توانید از انها طلب کنید و جدا شدن شما از آنها می تواند آسیب های بیشتری را برای شما به همراه داشته باشد هم از نظر اقتصادی و هم اجتماعی بهتر است از رفتارهای هیجانی خوداری کنید .
در چه زمان هایی رفتار آنها با شما خوب می باشد و آیا در مورد احساساتتان با آنها صحبت کرده اید؟
در طول زمان و اتفاقاتی که برام افتاده من رو از لحاظ روحی خیلی ضعیف کرده
قدرت صحبت کردن رو ندارم
بارها شده راجب برنامه زندگیم و یا چیزی که هستم و چیزی که میخوام و یا هر مسئله ای که پیش اومده باهاشون صحبت کردم
اما نه هم صحبت خوبی هستن و نه رفتار درستی نشون میدن
مثل : امروز داخل کوچه مزاحم من شدن
(تقصیر خودته ، جوری که راه میری نگاه اطراف میکنی)
در صورتی که من نه جور خاصی راه میرم
ونه اصلا نگاهی به اطراف ندارم
یا مثلا : من ۱۸ سالم شده خیلیا هم بهم گفتن الان شرایط خوبی داری برای کار کردن و توانایشو دارم
میشه کار کنم !؟
( نه تو بلد نیستی نمیتونی گند میزنی به کار مردم )
تمام کلماتشون حس میکنم با بدجنسی بیان میکنن
چرا نمیتونن یه امیدی به بچشون بدن که تو میتونی
بلدی ، برو دنبال علاقت
من شاید ماهی یبار از خونه بتونم برم بیرون شاید !
روحیه من واقعا تخریب شده
اصلا رفتار با اجتماع بلد نیستم
نمیدونم مردم چجورین
یا چه موقع باید چه رفتاری داشته باشم
منظور از اخلاق خوبشون
نه مثل باقی پدر مادراس
منظورم اینه باهام حرف میزنن ، مثلا شام چی میخوری😄 همین !
حالا یک سوال دیگه
برای سن ۱۸ سالگی به دادگاه درخواست بدم
که از خانواده منو جدا کنه
پدر حق مخالفت با دادگاه قانون رو داره !؟
یا نه من درخواست بدم جدا میشم
و یا اگر شکایت کنم بعد حق مستقل بودنمو بخوام شرایط اون چجوره ؟
🙏🏼💚 ممنون از همراهیتون
این مسئله ذهن منو درگیر کرده
که من اگر از دادگاه درخواست کنم
مستقل شم و جدا از خانواده
جز حق و حقوق طبیعیم هست
باز پدر حق اینو داره بگه نمیزارم یا مخالفت کنه
چون من امادگی جدا شدن دارم
فقط میخوام از این مطمئن شم که میتونم حقمو بدون هیچ مانعی بگیرم
میشه کمکم کنید عجله دارم