نیاز عاطفی و تنهایی

سلام من ۳۵ سالمه ازدواج کردم و یه دختر ۲ سال دارم ۹ سال ازدواج کردم من در یه خانواده پرجمعیت و زن سالار بزرگ شدم از همون اول مادرم با پسرهاش یه جور دیگه بود بین بچه هاش خیلی فرق میزاشت من دختر اخری بودم و بعدش برادرم تا اونجاییکه یادمه ما بخاطر برادرای داغون و معتادم خیلی سرزنش میشدیم بخصوص برادر کوچیکم هیچ کاره نکرده نزاشت تو زندگیمون چون منم دختر خونه بودم و همه دنبال زندگیشون خیلی عذاب کشیدم هر روز یه برنامه داشتیم من تحصیلات بالایی دارم دوست داشتم از کشور برم ولی مامان هرکاری میکرد که من ازدواج کنم و از شرم خلاص بشه و یکی از همسایه ها بصورت سنتی از من خاستگاری کرد و مادرم از خدا خواسته که اینا همه ادم تحصیل کردن بد نمیشن قبول کرد هرچی گریه کردم انگار نه به هر صورت ازدواج کردم فاصله خاستگاری و عقد من سه روز بود و بدون هیچ جشن و شادی یه شب کیفم برداشتم رفتم خونه شوهرم در ظاهر فوق العاده بود با خودم میگفتم چه عجب شانس اوردم که کم کم اون روی خودش نشون داد یک روی اروم و یک روی عصبی که به خود زنی و کتک زدن من میرسه انتقاد پذیر نیست و سر هرچیز الکی با همه ادمها دعوا میکنه روزی نیست برم بیرون و دعوا نشه از ترس ابرو ریزی هیچی نمیگم اخه ما تو اپارتمانیم متاسفانه بدتر از خودم بینهایت از خانواده کمبود محبت دیده تو این ۹ سال مادرش شاید ۵ بارم زنگ به ما نزده و اصلا انگار نه یه پسر یا عروس و نوه داره پدرشم وقتی کاری داره زنگ میزنه در ضمن با منم خوب نیستن که چرا جشن عروسی نگرفتم این واسه خانواده همسرم
خانواده خودمم از بس مامانم بین دختر و پسر فرق گذاشته و ما را اذیت کرده خواهرم کامل باهاش قطع رابطه کردن همه خواهرم کارمند هستن و فقط من باهاش ارتباط داشتم که اونم بخاطر اینکه به برادر اخریم که بیکار و بیعاره و فقط از ما انتظار داره باج نمیدم و غلامش نیستم بهم گفت دیگه دور و بر ما نباش خواهرهای منم بخاطر اینکه همش میگفتم مادره اشکال نداره شما کوتاه بیاید و هوای مامانم را داشتم باهام قطع رابطه کردن و فقط با من دعوا میکردن که حقته هرچی سرت میاد
من دکترا دارم از بهترین دانشگاه ولی متاسفانه کار نتونستم پیدا کنم همسرم همش مدرک میزنه تو سرم الانم که مامانم گفت نیا خونمون برادرت ناراحت میشه همش داره بهم سرکوب میزنه درصورتیکه خانواده خودش داغونتر از این حرفان من خیلی ادم منظم و مرتبی هستم و به خانوادم اهمیت میدم و تمام وقت و فکرم گذاشتم روی دخترم حتی یه دوست ندارم میترسم بفهمه چه همسر و خانواده داغونی دارم که بتونم باهاش درد دل کنم نمیدونم چیکار کنم تازه تمام موهام مثل مادر بزرگم سفید شده که هر کی منا میبینه میگه پیرزن شدی من خیلی تنهام نه دوستی نه خانواده ای دارم که بتونم یه تلفن بهشون بزنم نه همسرم و نه خانواده همسر و بدتر از این با این همه درس و معدل ۱۹ بیکارم و دستم تو جیب خودم نیست شب دیرتر میخابم که بتونم با خودم درد ودل کنم و گریه کنم بخوابم و ادامه زندگی….