کودکی

با سلام
دوست عزیز احساسات شما کاملا قابل درک است.
اما دقت داشته باشید که شما در آن سن خردسال بودید و به بلوغ فکری و حتی سن تکلیف هم نرسیده بودید و از نظر شرعی هم حتی حکمی به آن دوران وارد نیست.
این احساس ذهنی خودتان است که پرورش یافته و بر روی آن حساس شده اید.
عذاب وجدان و تشخیص درست و غلط برای دورانی هست که ما قدرت تشخیص و تمییز آن ها را از یکدیگر داشته باشیم.
مانند این می ماند که از نوزاد توقع داشته باشیم بتواند ادرارش را کنترل کند، این موضوع به نظرتان خنده دار و مسخره می رسد چرا که از فردی انتظار و توقعی را دارید که هنوز به آن حد از رشد و رسش نرسیده است.
ماجرای شما هم دقیقا همین حالت را دارد.
تازه اگر هم قدرت تشخیص داشتید، امکان اشتباه وجود داشت و همه در زندگی خود مواقعی اشتباه می کنند و یا تصمیمی می گیرند که بعدها متوجه می شوند مناسبشان نبوده است.
بنابراین اگر شما بخواهید با همین شیوه در زندگی خودتان پیش بروید حتما دچار مشکلات زیادی خواهید شد.
بهتر است در ابتدا خودتان را گناه کار ندانید چون منطقی نیست و بعد اینکه خودتان را بابت کاری که الان در این سن آن را زشت تشخیص داده اید ببخشید و خودتان را مستحق مجازات ندانید.
اگر هم افکاری در این زمینه به دهنتان می آیند از آنها نترسید.
افکار زیادی ممکن است به ذهن هر کسی برسند که گاهی ممکن است بخشی از آنها آزاردهنده باشند.
ذهن ما مانند آسمانی می ماند که گاهی ابرهای تیره و باران زا در آن پدیدار می شوند و گاهی هم صاف و آفتابی است.
و هیچ کدام هم پایدار نخواهند بود.
افکار ها به همین صورت هستند فقط کافی است که فضایی برای همه آنها در ذهنتان باز کنید و به آنها اجازه رفت و آمد بدهید.
در این صورت اجازه نداده اید که بر شما مسلط شوند و اثر منفی بگذارند.
بلکه صرفا حضور دارند اما فقط فکر هستند و عبور می کنند.
قرار نیست از آنها بترسیم یا با آنها بجنگیم که حذفشان کنیم.
اگر هم کلا افکار تکرار شونده زیادی دارید و باعث اختلال در کارکردهای روزانه شما می شوند، می توانید برای بررسی دقیقتر برای دریافت مشاوره حضوری یا تلفنی اقدام نمایید.